آثار الهام حسین حاجی، هنرمند معاصر ایرانی، فروپاشیهای فضا ـ زمان هستند؛ جایی که ماده در خود حل میشود و شکلش را به حرکات پیچان و پیشبینیناپذیر بدل میکند. هندسهٔ برخی عناصر در لکههای ناگهانی رنگ پراکنده میشود، در حالی که میدانهایی از رنگ پسزمینه را در تسخیر خود میگیرند و تودههای کوچک ماده را رها در فضا شناور میگذارند.
در اثر «بیعنوان» که برای نمایشگاه Liquid Arsenal در گالری M.A.D.S. ارائه شده است، هنرمند ما را به سفری در اعماق ناخودآگاه میبرد. پیش چشمان ما مکانی دوردست شکل میگیرد؛ جایی که حواس ما برای تعریف و درک آن به چالش کشیده میشوند. درب ای سرخ در مرکز اثر تنها عنصری است که با دقت هندسی توصیف شده، در حالی که در اطراف آن آبیها، سبزها و سرخها در هم میریزند و یکی میشوند، تا آنکه در ابری سیاه حل میشوند. در بالا و سمت راست، یک مکعب خالی شناور است.
مکعب، حتی بیش از مربع، نماد تثبیت و توقف چرخهٔ رشد و تکامل است، چرا که فضا را در سه بُعد خود تعریف و محدود میکند. نمایشش در اینجا به شکلی توخالی، نمادیست از واپاشی واقعیتِ عقلانیـمفهومی، و رهاسازی کامل ناخودآگاه و امر ناممکن.
در این نقاشی، رویا بر حس غلبه میکند و در تمام انرژی و تاریکی خود آشکار میشود. رنگ چون ریشههایی باریک سر برمیآورد و به سوی درِ سرخ حرکت میکند، دری که مستقیماً از آبهای دریاچهٔ زیرین تغذیه میشود؛ دریاچهای تاریک و بیحرکت که معماهای ذهن ما را در خود جای داده است. مادهٔ بیفرم که شاید هرگز نتواند از آن در عبور کند.